محمد امیر احمدزاده؛ سعیده جوزجانی
دوره 7، شماره 2 ، اسفند 1397، ، صفحه 1-21
چکیده
یکی از مهم ترین منابع تاریخ فرهنگی- اجتماعی ایران، مطالعه داستانهای عامیانه هر دوره تاریخی است. داستان سرایان با توجه به اوضاع سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی زمان خود داستانی را ساخته و پرداخته میکنند؛ در این میان آداب و رسوم و آیینهای زنده و پویای آن دوره خودنمایی میکند. یکی از آیینهای ایرانی که در داستانهای دورههای ...
بیشتر
یکی از مهم ترین منابع تاریخ فرهنگی- اجتماعی ایران، مطالعه داستانهای عامیانه هر دوره تاریخی است. داستان سرایان با توجه به اوضاع سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی زمان خود داستانی را ساخته و پرداخته میکنند؛ در این میان آداب و رسوم و آیینهای زنده و پویای آن دوره خودنمایی میکند. یکی از آیینهای ایرانی که در داستانهای دورههای مختلف تاریخی به وفور دیده میشود، آیین عیاری است. این آیین که از ایران باستان به یادگار مانده است را میتوان در روایتهای شفاهی و داستانهای مکتوب گوناگون در طول تاریخ ایران دید. پژوهش حاضر بر آن است که به این مساله بپردازد که آیین عیاری چگونه در داستان امیر ارسلان بازنمایی شده است. دستاورد تحقیق نشان می دهد که با وجود اینکه از زمان شکل گیری این آیین تا دوره قاجار زمان زیادی گذشته و این آیین کمرنگ شده است؛ اما داستان امیرارسلان که یکی از مشهورترین داستانهای عامیانه نوشته شده در این دوران است، هنوز نشانههایی از آن را در خود جای داده است.
